Byle szybciej. Byle do przodu. Byle nie myśleć. Wspomnienia bolą. Samo myślenie boli. Tyle rzeczy do zrobienia. W tylu się nie sprawdzam… W tak wielu sprawach mogło by być lepiej, a jest jak jest.

***

Rok 2012. Jest mnie wszędzie dużo. Nieważne, czy mam siły, czy ich nie mam. Zbliża się moja osobista apokalipsa, ale w natłoku codziennych obowiązków nie dostrzegam tego. Walczę, by się nie zatrzymać. Po co? Życie nie zasługuje na to, by się nad nim zastanawiać. Na pewno nie to moje życie, z nowotworem i rozwijającą się depresją. Trzeba działać, byle do przodu. Byle szybciej. Bez kontaktu z emocjami. Bez kontaktu z myślami. Bez kontaktu ze sobą.

To był ciekawy czas. Wiele projektów, wiele pomysłów. I brak czasu na głębszą refleksję. Niedziela w kościele, dla dopełnienia formalności. Ta godzina miała wystarczyć za czas spędzony z Bogiem, ze sobą samą i ten czas na zastanowienie się, co chcę robić w życiu. Trzy w jednym.

Nieprzerwany strumień informacji, obowiązków, aktywizmu, najlepiej poza domem. Nie chciałam doświadczać ciszy. Bałam się ciszy, bałam się wejścia w odpoczynek. Spokojniejsze chwile były przestrzenią, w którą wciskały się znienawidzone wspomnienia. Diagnoza, badania, myśli o kolejnych badaniach, przypominanie sobie, jak bardzo nienawidzę leków, które biorę. Nie chciałam tych „wcisków”.

Uciekałam.

***

Dziś znów odwiedzam Tyniec. Jedno z tych miejsc, które kojarzą mi się z bezpieczną przystanią. Niewiele mi potrzeba do szczęścia. Eucharystia, wspólna modlitwa, samotność. Poranne wstawanie, chłód kościoła, szarość budzącego się przez mgłę dnia. I cisza, z którą po latach zaprzyjaźniłam się.

Nie da się wejść w ciszę od razu, bez przygotowania. Z ciszą jest jak z pływaniem — jeśli nie umiesz pływać, to może jakoś intuicyjnie utrzymasz się na wodzie, ale nie przepłyniesz z punktu A do punktu B. Raczej będziesz mieć nadzieję, że nie utoniesz.

Do ciszy trzeba się przyzwyczaić. Do ciszy fizycznej — lekkiego szmeru, a nie szumu miejskiego życia. Ale i do ciszy psychicznej, a raczej do tego, co może w tej ciszy się pojawić.

Kiedy dookoła panuje spokój, a my nie mamy czym tego spokoju „zapełnić”, pojawiają się różne myśli, wspomnienia. Do świadomości dobija się to, co na co dzień drzemie pod powierzchnią, zbywane myślą: „nie mam na to czasu”, „muszę się wziąć w garść”, „co to za głupoty”. W ciszy możemy spotkać się z myślami i przyjrzeć się im. Możemy, choć zazwyczaj nie mamy do tego narzędzi i bijemy się z myślami na całego, tracąc dużo energii.

Różne myśli były, są i będą. Można z nimi walczyć, zmagać się, a można… a można po prostu z nimi być i zaakceptować, że jest ich tak wiele, tak odmiennych. Dobre, złe, neutralne. One są. I to nie myśli stanowią zagrożenie, ale to, co z nimi robimy. Z niektórymi zaprzyjaźniamy się bardziej. Niektóre wracają same, a my, zamiast postawić granicę, pozwalamy im szaleć jak małemu, szczekającemu na wszystkich Yorkowi. Innym z kolei nie pozwalamy do siebie wracać, nie zawsze słusznie.

To nie myśli stanowią największe zagrożenie, tylko nasze błędne wybory — niebezpieczne związki z tymi myślami, które nie prowadzą do światła, do rozwiązania problemów, do budowania siebie, do uśmiechu.

***

Obcowanie z myślami to umiejętność, której można się nauczyć. Warto zacząć powoli. Od spaceru. Albo od kilku minut ciszy. Raz na jakiś czas, gdy czujemy się trochę mniej niepewnie, gdy mamy poczucie, że możemy zaryzykować. Wyjść ze strefy komfortu.

Wielki Post to taki czas, w którym próbujemy zrobić coś inaczej. Wolniej. Spokojniej. Zrezygnować z czegoś, czasem drobnego, co pozwoli stworzyć przestrzeń na coś innego. Wycofać się, by spojrzeć na życie z nieco innej perspektywy. Drobna zmiana wywołuje dyskomfort, ale taki, który jesteśmy w stanie znieść.

Wciąż zbyt wiele razy dziennie sprawdzam maila. Widzę także, że zbyt wiele czasu spędzam na  czytaniu doniesień medialnych. Nie dlatego, że muszę, ale dlatego że chcę być na bieżąco. Od dawna już nie zawalam pracy, śmigając po sieci, niemniej widzę, jak bardzo szukam informacji o tym, co w świecie piszczy. Szukam, choć widzę, że mnie to nie buduje. Weszłam świadomie w szum informacyjny i stwierdzam, że chyba nie jest to coś dla mnie na ten moment.

Robię więc krok w tył. Nie opłacę sobie prenumeraty, nie będę czytać codziennych newsletterów. Zatrzymuję się na swój sposób, na miarę tego życia, które prowadzę. Życia w ukryciu, życia w odosobnieniu, choć wciąż w świecie.

***

Wielkopostne zwolnienie tempa czy zatrzymanie się nie ma na celu stworzenia czegoś nowego w miejsce pustki. Nie próbuj zapełniać tej nowej przestrzeni czymś innym — wieloma modlitewnymi praktykami, ćwiczeniami, czytaniem. Niech myśli same przyjdą. Pozwól sobie na ciszę, na spotkanie z Bogiem, ze sobą. Z pytaniami, które krążą od dawna, ale umykasz im. Daj tym pytaniom przyjść do Ciebie, choć na krótką chwilę.

Nie rozwiążesz wszystkich problemów od razu. Ale dopuściwszy myśli choć na chwilę zobaczysz, że coś Cię uwiera. Że może czas na zmianę. Pozwolisz sobie na dostrzeżenie swojego życia z innej perspektywy.

Nie myśl na razie o podejmowaniu jakichkolwiek kroków. Po prostu bądź. I nie bój się. Nie oceniaj myśli i nie pozwalaj myślom oceniać siebie.

Spotkajcie się. Ty, to co w Tobie drzemie, oraz Bóg, który nad tym wszystkim czuwa.