W dedykacji do książki „Kogo kochają kobiety” ojciec Leon napisał mi: „Droga Natalio, sprawdź, czy mnich się na tym zna!”. Zanim zagłębiłam się w lekturę trudno mi było uwierzyć, że duchowny może napisać książkę o kobietach. A jeśli już taki wyjątek zdarzył się – rozumowałam dalej – zapewne znajdę w niej odniesienia do Biblii i kilka utartych frazesów. Jednak już po przeczytaniu pierwszych kilku stron zupełnie zmieniłam zdanie.
Za furtą zaczyna się tajemnica. Skryte życie mnichów, którą wielu z nas chciałoby poznać. Żyjąc w dosyć powtarzalnej – bo nam dobrze znanej – codzienności szukamy tego, co niecodzienne. Chcemy poznać nieznane, coś, co może nigdy nie być naszym udziałem ale przyciąga.
Czym jest miłość? Czym jest przyjaźń? Definicje słownikowe podpowiadają nam jedno, życie mówi coś innego. Dla jednych miłość to motylki w brzuchu, dla innych ciężka praca nad relacją albo dar, który rozwijają bez większego wysiłku.
Niedawno rozpoczął się Adwent, a wraz z nim nowy rok liturgiczny. Wśród codziennych obowiązków oraz przygotowań do świąt Bożego Narodzenia zapominamy o tym, że dla nas – chrześcijan – zaczął się kolejny rok pielgrzymowania. Rok pełen wyzwań, ale też czas dany nam, by budować relację z Bogiem. Pomocą w tym może być wznowiona przez wydawnictwo Znak książka „Miłość nas rozumie”.
Żyjemy w czasach, kiedy upadają bądź znikają kolejne autorytety. Wszystko zaczyna być względne, od wartości i moralności poczynając na gustach kończąc. Choć na pierwszy rzut oka relatywizm nie stanowi żadnego zagrożenia – w końcu każdy ma prawo żyć tak, jak chce – dla duszy chrześcijanina jest jak kropla, która drąży skałę. W pewnym momencie może się okazać, że staniemy się katolikami tylko z nazwy, nie wiedząc, gdzie – poza Ewangelią – szukać wzoru, inspiracji.
Gdy myślimy o mnichu, zwykle stawiamy go prawie na równi ze świętym. Nie wiem, czy to kwestia wysokich oczekiwań wobec ludzi, którzy oddali swoje życie Bogu, czy może innych przesłanek. Dość powiedzieć, że w świadomości wielu osób w klasztorze żyją ludzie idealni. Tacy, którzy od wiecznej szczęśliwości są tylko o krok.
Spotkał papieża… przypadkiem. Gdyby nie choroba płuc, nie stałby się kapelanem domu Diecezjalnego w Pewli Małej, w Beskidzie Żywieckim. Z kolei, gdyby nie był tam w lutym 1958 roku, nie spotkałby księdza Wojtyły, który wtedy akurat w Beskidy przyjechał ze studentami.
Dokąd odchodzą zmarli? Chcemy wierzyć, że idą do nieba, w najgorszym wypadku do czyśćca. Zwykle jednak nasza wiara jest chwiejna, przypomina rozpaczliwe chwytanie się myśli, które mogą przynieść ulgę. „Im tam już jest lepiej”, powtarzamy nieraz, zastanawiając się, czy w ogóle coś „tam” jest.
„Wyobraź sobie, że nic w Twoim życiu nie jest pewne. Że przeżycie kolejnego dnia staje pod znakiem zapytania. Szpital okazuje się być drugim domem, a wyjście z niego jest jak dawno wyczekiwane wakacje. Jednak nawet zakończenie konkretnego etapu leczenia nie daje pewności, że niedługo choroba nie wróci. A miało być tak pięknie…
Książka „Problem cierpienia” Clive’a Staplesa Lewisa trafiła w moje ręce w momencie,gdy zastanawiałam się już kolejny miesiąc nad sensem cierpienia. Od jakiegoś czasu piszę recenzje dla jednego z portali chrześcijańskich i w pewnym momencie dostałam za zadanie napisać recenzję właśnie tego dzieła.