Abba Ammonas mówił, że czterdzieści lat przebywał w Sketis prosząc Boga dniem i nocą, by dał mu moc do pokonania gniewu.
To się nazywa cierpliwość, nieprawdaż?
Mam nadzieję. Na to, że wciąż będę miała nadzieję. Choć świat podpowiada mi, że nie warto walczyć, że nie warto czekać, że lepiej popłynąć z prądem. Jak zdechła ryba… A ja mówię nie. Mając nadzieję, że kiedyś te moje nadzieje się spełnią.
Anioły. Istoty, które nie posiadają ciała i już dawno temu miały szansę opowiedzieć się czy to po stronie Boga, czy po stronie Szatana. Zrobiły to raz, ostatecznie. Te, które wybrały Boga, trwają przed Jego obliczem, karmią Jego miłością… i ponoć zazdroszczą człowiekowi tego, że może cierpieć oraz przystępować do Komunii Świętej.
Ta wola Boża, która pisze księgę ludzkich przeznaczeń, jest wolą, która za rzucony ku niej kamień odpłaca chlebem.
Poszłam niedawno do spowiedzi. Wypadało, w końcu już minęło ponad półtora miesiąca, a ze względu na zbliżający się pobyt w szpitalu lepiej było się wyspowiadać niż nie wyspowiadać.
Choć walentynki są już za nami, przyjrzymy się miłości. Może nawet lepiej, że dopiero teraz, gdy opadły już emocje, a i szał na pączki powoli wygasa, ponieważ miłość, o której będziemy dziś czytać, to nie emocje, tylko rzeczywistość. Czasem szara i trudna, innym razem piękna i kolorowa, ale rzeczywistość.
Do napisania tego tekstu zbierałam się przez ponad sześć tygodni. Jeszcze przed Wigilią Paschalną przeczytałam świetne kazanie księdza Tischnera ze zbioru „Wiara ze słuchania” – skierowane prosto do mnie.
Ozeasz uczy naród izraelski, aby umiał w rozmaitych nieszczęściach i tragediach dziejowych zobaczyć rękę Boga. Jest to wielka nauka, wielka mądrość. Polega ona na tym, ażeby z każdego nieszczęścia wyciągnąć naukę dla siebie, aby zobaczyć, czym jest naprawdę nieszczęście.
Są, moi drodzy, takie dni w życiu człowieka, i w życiu całych narodów, w których się ludzkie sprawy „nie mieszczą”. Są dni pełne utrapień, pełne ciężaru, bólów pełne, dni, w których sprawy ludzkie nie znajdują dla siebie miejsca.
Noc betlejemska jest taką nocą, w której „ludzkie się sprawy nie mieszczą”. Raz po raz pojawia się w życiu człowieka taka noc, w którą – żeby zrozumieć – trzeba przestać myśleć po ludzku, a zacząć po Bożemu wierzyć.